Лунінецкі раён утвораны 15 студзеня 1940 года. Размешчаны на ўсходзе Брэсцкай вобласці ў зоне Беларускага Палесся. На захадзе мяжуе з Пінскім, на поўдні – са Столінскім, на поўначы – з Ганцавіцкім раёнамі Брэсцкай вобласці, на ўсходзе – з салігорскім раёнам Мінскай і Жыткавіцкім Гомельскай абласцей.
Лунінецкі раён - адзін з трох раёнаў Брэсцкай вобласці, найбольш моцна пацярпелых ад аварыі на ЧАЭС у 1986 годзе. Забруджана 2/3 тэрыторыі з шчыльнасцю забруджвання ад 1 да 5 кюры на квадратны кіламетр.
Тэрыторыя раёна складае 2,7 тысячы квадратных кіламетраў. Працягласць з захаду на ўсход-73 кіламетры, з поўначы на поўдзень – 65. Каля 40 адсоткаў тэрыторыі занята лясамі.
У адміністрацыйным дачыненні дзеліцца на гарады Лунінец і Мікашэвічы, сельскія населеныя пункты. Раённы цэнтр-горад Лунінец.
У 82 населеных пунктах пражывае 63 тыс. 464 чалавека, у тым ліку гарадское – 36 096 чалавек, сельскае – 27 368 чалавек. Працаздольнае насельніцтва – 34 823 чалавекі, у тым ліку гарадское – 20 404 чалавекі, сельская – 14 419 чалавек.
Нацыянальны склад насельніцтва прадстаўлены беларусамі-96,2%, рускімі – 2,5%, украінцамі – 0,8%. 0,5% складаюць іншыя нацыянальнасці.
Самае высокае месца над узроўнем Балтыйскага мора – 152 м., самае нізкае – 128 м. Карысныя выкапні: граніт, торф, пясок, гліна, сапрапель.
Па тэрыторыі раёна працякаюць рэкі Прыпяць, Цна, Бобрык, вешчуна, Лань, Смердзь, пабудаваныя каналы Ваўчанскі, лунінецкі, суднаходны канал мікашэвіцкі. Самыя вялікія азёры-белае, якое з'яўляецца цэнтрам рэспубліканскага запаведніка, Чорнае і Вульковское. Водную меліярацыйную сістэму раёна падсілкоўваюць два вадасховішчы-Велуцкае і Сабельскае.
Раён перасякаюць чыгуначныя магістралі Брэст-Гомель, Львоў-Рыга, аўтамабільныя дарогі Брэст-Бранск, Лунінец-Пінск, Лунінец-Баранавічы, Мікашэвічы-Мінск. Ёсць рачны порт "Мікашэвічы".
Лунінеччына багатая архітэктурнай і прыроднай спадчынай.
У знак прызнання ролі, якую Палескія чыгункі адыгралі ў лёсе горада і раёна, на Прывакзальнай плошчы ўсталяваны памятны знак – мадэль паравоза XIX стагоддзя.
Сярод захаваўшыхся даваенных чыгуначных пабудоў – драўлянае будынак станцыі Лунінец, вадакачка, былая чыгуначная гімназія.
З багатай гісторыяй Лунінецкага раёна можна азнаёміцца ў раённым краязнаўчым музеі, размешчаным у старадаўнім двухпавярховым асабняку.
У традыцыях рэтраспектыўна-рускага стылю ўзведзена закладзеная ў 1912 годзе Свята-Крыжаўзвіжанская царква.
Чыгуначная ў Лунінцы) пабудаваны ў 1931-1935 гг.быў зачынены ў эпоху атэізму і вярнуўся да вернікаў, страціўшы вежку, якая надавала маляўнічасць яго сілуэту.
У шэрагу помнікаў архітэктуры раёна-Свята-Пакроўская царква ў вялікіх Чучавічах, Свята-Параскева-Пятніцкая царква і фамільны склеп шляхцянкі Феліцыі Дваракоўскай у аг.Бастынь, Свята-Троіцкая царква ў в. Вичин, Свята-Мікалаеўская царква ў аг.Кажан-Гарадок, якая з'яўляецца жамчужынай не толькі Лунінеччыны, але і ўсяго Палесся, Прачысценская царква ў д.Лпхва, Свята-Барыса-Глебская царква ў аг.Лунін, Свята-Георгіеўская царква ў аг.Сінкевічы, Спаса-Праабражэнская царква ў в. Язвинки і іншыя.
Галоўная рака Палесся-Прыпяць з рэкамі-прытокамі аб'яднаны ў Рэспубліканскі ландшафтны заказнік «Сярэдняя Прыпяць».
На тэрыторыі Лунінецкага раёна заказнік займае плошчу 25 108 га.На гэтым участку Прыпяць прымае свае левыя прытокі – Цну, Лань, Смердзь, Случ.
Ценность заказника заключается в сохранности нетронутых пойменных лесов и лугов. Здесь находится 80% всех пойменных дубрав Беларуси.
В заказнике «Средняя Припять зарегистрировано 182 вида птиц. Весной здесь вдоль берегов мигрируют около 50 000 гусей и около 20 000 уток-свиязей. 155 видов птиц гнездится на берегу Припяти и в прилегающих к ней полесских «джунглях» устья реки Лань.
Біялагічны заказнік рэспубліканскага значэння "Лунінскі" знаходзіцца ў міжрэччы Бобрыка і Цны на захадзе Лунінецкага раёна. Яго тэрыторыя, пакрытая натуральнымі дубровамі, дубова-грабавымі і змяшанымі лясамі, хвойнікамі, пад шатамі якіх захаваліся рэдкія расліны, якія раслі на Палессі яшчэ ў эпоху мамантаў і шарсцістых насарогаў, з'яўляецца эталоннай для Палесся.
Цэнтрам заказніка з'яўляецца самае чыстае ў ваколіцах возера Белае. У яго прыбярэжнай паласе расце лабелія Дортмана-унікальная прыбярэжна-водная расліна сямейства званочкавыя, занесеная ў Чырвоныя кнігі Расіі і Беларусі.
Лунінецкі раён здаўна лічыцца самым "клубнічны" раёнам у рэспубліцы. Таму і брэндам яго з 2012 года з'яўляецца клубніцы, у гонар якой штогод праводзіцца раённае свята "Лунінецкія клубніцы".
Микашевичи – здоровый город" />
Лунинец – здоровый город" />
